Sneeuwscootertocht Lapland

In dit blog lees hoe tof het is om met een sneeuwscooter door de bossen van Lapland te rijden, en dat het ècht voor iedereen tof is, jong en oud, waaghals of niet.

Ik weet nog de allereerste keer dat ik op een sneeuwscooter `moest` rijden. Het was onze eerste Laplandreis met een groep, en als reisleidster kon ik natuurlijk niet laten merken hoe spannend (eng) ik het eigenlijk vond. Ik had überhaupt nog nooit op een brommer of scooter of motor gezeten.. maar dat vertelde ik aan niemand.

Als eerste werden we in de kleedruimte in enorm warme thermo overalls gehesen. We kregen extra sokken, twee lagen handschoenen, oorwarmers, skibrillen en een warme muts met daarover een helm. En dat allemaal over onze warme kleding, die e al aanhadden, heen. We waren blij dat we weer naar buiten mochten, waar het tenminste lekker fris was. Zo`n graadje of min 16°.

Daar kregen we uitgebreide instructie van ervaren en gecertificeerde medewerkers. Helder en duidelijk legden zij uit hoe je gas moest geven, remmen, waar de handverwarming op het stuur zat, en hoe je moest sturen. Als je precies deed wat hun je vertelden, werd het een veilige en enorm toffe tocht.

Na de uitleg liepen we naar een plek iets verderop, waar de scooters al klaar stonden. Ik had goed geluisterd naar de instructeur, net als de rest van de groep, en heel stoer stapte ik op een scooter. Eigenlijk had ik wel een beetje klamme handjes, de stuurverwarming zette ik dus een heel stuk lager. Een voor een gaven de eersten van de groep gas. En toen was ik aan de beurt.

Voorzichtig gaf ik wat gas. En nog een beetje. Langzaam kwam de scooter in beweging. Het voelde machtig mooi! Zo`n enorme scooter onder je kont, zoevend over de sneeuw. Een rondje om het meer om te oefenen en een beetje aan het apparaat te wennen gaf mij enorm veel vertrouwen dat ook ik dit wel kon. Het hobbelde enorm over de sneeuw, maar automatisch kwam ik in het goede ritme. Wat was dit gaaf!!

Toen de gehele groep gewend was aan de scooters, begon onze tocht naar het ijshotel, waar we gingen lunchen. De instructeur die voorop reed zag dat onze groep wel van een beetje snelheid hield, en voerde het tempo ietsje op. Ook ik kon de groep bijhouden. Het stuurt wel zwaarder als een fiets (verder vergelijkingsmateriaal heb ik niet) maar de bochten waren prima te nemen. Door de bossen gingen we, over male paadjes waar we heel rustig doorheen gleden en langs de sledehonden kennel, waar alle hondjes ons enthousiast toeblaften.

We stopten regelmatig om ervan verzekerd te zijn dat iedereen nog oké was, en na een uurtje ongeveer waren we bij de lunchplek.

Na de lunch en onze verkenningstocht door Jukkasjärvi, gingen we weer terug naar de sneeuwscooters voor de rit naar huis.

Nu stapte ik toch wel met een heel ander gevoel op als aan het begin van de ochtend!!

Het kostte me nauwelijks moeite om de groep bij te houden, en toen we weer op het meer kwamen waar we begonnen, vroeg de instructeur of we wilden kijken of we hem konden bijhouden.

Niemand zei daar natuurlijk nee op.

Op de rechte stukken haalden we een aanzienlijke snelheid. De maximum snelheid in Zweden voor een sneeuwscooter is 80 km/uur op open terrein.. woehoeee

Na afloop van de tocht voelde ik mij echt enorm stoer! En ik weet zeker dat iedereen, òòk als eigenlijk best wel een beetje bang bent, het supertof vind om een sneeuwmobiel te besturen.

Mocht je nog vragen hebben naar aanleiding van dit blog, stuur ons gerust een mailtje. We beantwoorden ze graag! Info@Pippinhikes.nl

Kijk voor ons reis aanbod naar Lapland op: https://www.pippinhikes.nl/lapland